Masayı İnleten Şair

Bazı şeyler var  Yazılmıyor Hani yazacaksın Dilinden, gönlünden, zihninden Kopup da kalemine düşmüyor Birini yazsam diğeri yarım kalıyor Sözler sözsüz kalıyor Boşluktan süzülüyor Bir aşk var yüreğimde  Kaleme zor düşüyorken  Onun yüreğine hiç düşmez Üzgünüm sevgilim Seni sensiz düşlemek  Seni sensiz sevmekmiş kaderim Sana sensiz ağlayacağım Üzgünüm sevgilim

  Sustum Sustuklarım içimde büyüdü Büyüdü büyüdü.. Sustum Ben sustukça Konuşmayı unuttum Ağzımı açtım tam yapabildim sandım konuşabildim “Ben” dedim, ben ben ben içimden sayıkladım durdum Devamı gelmedi Tekrar sustum Boğazım düğümlendi Gözlerim yandı “Sen” dedim, sen sen sen kalbim sayıkladı Boğazımdan bir hıçkırık yükseldi Boğazımda sanki kızgın lavlar vardı.. Sonra sustum mecbur Ne diyecektim ha Ne diyecektin  Sahi beni duyacak mıydın  Kalbimi duyacak mıydın Beni görecek miydin Kalbimi görecek miydin Bana kalbime bakacak mıydın  Sevecek miydin.. Söylesene sevgili Yoksa beni öldürecek miydin  Ben sustum Sen konuş  Ama Öldürme sakın ha Ben zaten her suskunluğumda öldüm Kaç kere ölmeliydim Kaç kere daha lal olmalıydım Kaç kere ölmeliyim Bir daha öldürme nolur  Sen beni sustumlarımdan anla Bazen susarak da anlaşılır ya  Öldürme 

  Öyle çok yandım ki  İçimde karanlıklar aydınlık oldu Öyle çok yandım harlandım ki  Etrafımdakiler aydınlandı Ben yine yok oldum İçim aydınlanmıştı oysa ama ben neden yoktum Sahi.. Aydınlık oldu içimde ki karanlıklar dedim ama Külleri hesaba katmamıştım Yüreğim pislik toz duman içinde aynaya bakınca o pislik görünüyor.. Meğer aydınlanınca etraf  Yangınımdan kalan küllerle baş başa kalmışım Geçmişin kalıntıları, Beni yakan geçmiş  Başka kimleri de yaktın ha Yana yana aydınlığa çıktık Etrafı temizlemek kaldı bir tek geriye oysa en zoru da kalıntıları temizlemekmiş ya ama.. Ne kadar zor olabilir ki Bazen biraz belki birazdab da fazla çabalamak gerekir  Aydınlığa çıkmak için bazen biraz fazla yanmak gerekir biraz fazla temizlemek ve temizlenmek Dibi görmeden, aydınlığa çıkmak ne yazık mümkün değil En dibe batmak gerek...

  Ne zaman bitecek Bu kendime eziyetim Bir kere  Sadece bir kere, Bu yüreğimdeki yangın bitsin istedim.. Ne zaman sevgilim Ne zaman  O güzel gözlerin  Benim için parlayacak Ne zaman İçimdeki yangınlar sönecek Yandığı kadar yanıp mı yoksa bir bakışınla son mu bulacak Ne zaman..

  Onu ilk gördüğümde baktım sadece baktım Yeminler etmiştim oysa ki  Birine bakmayı bile yasaklamıştım kendime Onu ilk gördüğümde yeminlerimin bozulacağını hissetmiştim  Onu ilk gördüğümde en son da onu görmek isteyeceğimi tahmin etmemiştim oysa Ezberlerim bozuldu Yeminlerim kötü birer dost gibi bir bir ihanet edip gittiler.. Söyleyemedim Söyleyemediklerimin içinde boğuldum  Söyleyemeyeceklerim boğazımı kezzap edasıyla yakacak bununda farkındayım ..

  Bugünlerde denize bakan evlerin denizi gibiyim Bir zamanlar mutluluk ile bazen hüzün ile Bazense basit bir kahvaltı sırasında bakılan ama her defasında Nefes kesen... Bi zaman sonra unutulan, yok sayılmış sadece basit bir manzara gibi Alışılmışlık gibi bakan, seven, ilgilenen kalmaz.. Şimdilerde denize bakan evlerin denizi gibiyim... Asi, dalgalı ama hep koyu bir mavi  Hep kara bulutların dolaştığı  Sıradan bir maviliğim sadece...